رواية ربع دستة ظباط بقلم اسماء جمال الحلقه 31-32-33-34-35 حصريه وجديده

و مبلغ عنهم مثلا ! او حتى ده تار ابوه و امه و هى عارفه و شافته بيهرب عشان تارهم ! ف كان فى احتمالات كتير مشتته بينهم بيصبروها على كل شك بتشوفه و فجأه تكتشف و لا احتمال من دول ! ده بيقول مينفعش بلاغ ! يعنى حتى مش مبلغ !!!
مالك ف لحظاتها دى كان بيكلم مراد و شرحله بسرعه اللى حصل و إنه إتبعتله ناس ېقتلوه ف اسكندريه و مراد قاله لازم يرجع !
مالك قفل معاه و راح على حلم اللى كانت كل السكك اللى قلبها بيفتحها قدامها عقلها و المنطق بيقفلوها بسرعه !
حلم بصتله نظرة إستفهام من غير ما تنطق او بمعنى اصح كانت مړعوبه تنطق ..
مالك إتكلم بصوت مهزوز صدقينى مش زى ما فاكره .. انا بس مكنش ينفع اقولك حاجه وقتها .. كنت هأذيكى معايا .. عشان كده مكنتش عايزك معايا من الاول ف سكتى ..
حلم بجمود بتترجم الكلام على افكارها القديمه و الجديده و دلوقت ايه اللى مانعك تتكلم 
مالك مش وقته .. صدقينى مش وقته
حلم محستش بنفسها غير و هى بتمشى و تسيبه ! لازم تبعد عن البنى ادم اللى بين لحظه و التانيه شافته بوش تانى غير اللى حبيته ! شافت ان لو حق الاختيار من البدايه حرمها منه فى اللحظه دى كانت من حقها تختار بنفسها تقرر هى و بردوا سلبها الحق ده و اختار نفسه عنها !
baak
حلم فاقت من ذكرى اليوم المشئوم بالنسبالها على مروان قدامها و بصتله بشئ من الذهول كإنها كانت فاكره ان مالك اللى قدامها ..
مروان دور وشه بضيق و هو مش عايزك ! راميكى زى ما يكون ما صدق ! محى كل اللى عملتيه عشانه قدام حاجه شافها غلطه ! شافك غلطتى اما سيبتيه و راجع يحاسبك و للاسف انتى اللى عملاله نفسك مداس ! غاويه ليه قلة الكرامه مش عارف ! انا احترمتك اما سبتيه يومها لمجرد شكيتى مكنتش عارف إنك كنتى مصدومه او مړعوبه يسيبك ف سبتيه !
حلم بتزعق بهزيان انا مسيبتكش ! فاهم مسيبتكش ! انا سمعتك بتقول متورط معاهم ! مشيت معاهم سكتهم بمزاجى ! هما غدروا بيا الاول ! كنت هسامحك كنت بحاول ادورلك على عذر لقيتك بتطلب من يونس يهربك برا ! برا البلد
مروان حس إنها مش بتكلمه هو و ده ضايقه بزياده ف اتحرك يمشى ..
حلم مسكته پعنف و بتتكلم بسرعه مخيفه كلام ورا بعضه انا سمعتك بتقول ليونس يخرجك برا ! يهربك ! كنت هتهرب ! كنت هتسيبنى زى أبويا ! كنت هتبعد عنى زيه ! كنت هعيش ف بعدك زيه ! كنت شايفاك بتسيب ايدى ! انت اللى اتخليت عنى ! انت مش انا ! انت
مروان كان هيقولها على حواره مع امها و ابوها بمجرد ما فتحت سيرة ابوها بس لمح مالك جاى عليهم ف سكت زى المخڼوق ..
مالك اول ما شاف حلم وصلت للحاله دى مقدرش يقف تانى قدام اڼهيارها بالشكل ده و راح عليهم بلهفه ..
حلم متبته ف مروان و بتتكلم بهزيان افهم بقا .. افهم انا مسيبتكش .. و لا كنت عمرى هسيبك .. عارف لو كنت قولت كل اللى قولته وقتها و طلعت اۏسخ بس مطلبتش من يونس يهربك و يخرجك برا البلد كنت هسامحك ! كنت هستنى معاك ! لو كنت حتى قولتلى بعدها اما قفلت الموبايل و رجعتلى و سألتك كنت بردوا هسامحك ! لا كنت هساعدك ! بس اصرارك على السكوت كان عندى اصرار على انك تبعد و ده اللى مقدرتش استحمله !
مالك قرب و ضمھا من ضهرها و هى زى ما يكون مټخدره او مش حاسه بحاجه انت السبب .. انت .. كان لازم تعاقب نفسك قبلى .. انت اللى وصلتنى لكل ده .. كان لازم تعرف ان كتر الخۏف على حاجه لانخسرها بيخلينا فعلا نخسرها ! انت مرضيتش تقولى خاېف تخسرنى لحد ما فعلا خسرتنى و انا مرضيتش أفضل بعدها معاك مړعوبه من اللحظه اللى هفتح الاقيك سيبتنى و سيبت البلد خۏفت من الخساره لحد ما خوفى خلانى فعلا اخسرك ! خۏفك كان من عندك لكن خوفى انا كمان كان من عندك .. انت اللى وصلتنى للخوف .. يبقى انت اللى عملت الخساره لنا احنا الاتنين !
مروان رفع وشه وراها لمالك اللى بتلقائيه عيونه دمعت اوى و هو بصله پغضب و هز راسه بأسف خساره فيك
حلم شافت مروان قدامها بيهز راسه لاء بأسف ف حركاتها اتعانفت و زعقت لاء انت السبب انت فاااهم انت انت
مالك ضمھا اكتر و مروان بعد ما كان هيمشى وقف و حاول يسندها ..
مالك زق إيده پعنف لدرجة وقع لولا سند ع الحيطه وراه